Olmayan birine olmayan çağrılardayım bu aralar.
Ben ki odunluğun zirvelerine ulaşmış biri olarak nasıl oluyorda birine aşık olamıyorum diye düşünmekteyim son zamanlarda .
Olamazsın tabi! Neden bilmiyorum belki duyguların en güzeline o kadar uzağım ki. Şaşırıyorum bu insanlar şıp diye nasıl birini sevebiliyor diye.Kendimi kalbime bırakamıyorum. Ha deyince olmuyorsa demekki. Yalnızlık hoş bazen nahoş farkeder mi?
Huzur buluyorum. Sonra bakıyorum 'yalnız da eksinsin' diyorum kendime. Ne onla ne onsuz yani. Demiş ya Orhan Veli " Bekliyorum öyle bir havada gel ki vazgeçmek mümkün olmasın" diye. İşte tam da böyle. Cam kenarında birini bekler gibi değil kendi halinde hayatın biteviye karmaşasında durgun, bekliyorum. Kim, nasıl, ne zaman bilmiyorum.En başta "ben de" bir şeyler olsun istiyorum. O bi olsunda gelmeyen yine gelmesin. Bi ben özümde değişiyim hem öyle bir değişmek ki tanıyamıyım kendimi, ruhumu. Birinden ziyade önce farklı bir duyguyu beklemek benimki yani. Bilmem anlatabildin mi ? Demem o ki ;Bir dağbaşı yalnızlığı yaşıyorum yeniden.,
Dağbaşı yalnızlığı ölümden beter.
Hiç kimse aramasa sormasa beni
Sen gelsen yeter...
